“Een vriendin raadde mij aan om me aan te sluiten bij Met je hart. “Dat is goed voor jou,” zei ze, “het brengt je in contact met andere mensen.” Ik was toen ernstig ziek, wat me deed beseffen alles te willen pakken wat het leven te bieden heeft. Daarom eet ik eens in de zes weken met tien tot twaalf anderen aan onze stamtafel. We praten dan over het leven, delen lief en leed. Omdat we elkaar regelmatig zien, hebben we elkaar goed leren kennen. Soms is het ook verdrietig, bijvoorbeeld wanneer er een tafelgenoot overlijdt. Dan zijn we er voor elkaar en weten we dat we niet alleen zijn.

Wat Met je hart me nog meer heeft gebracht? Het heeft me doen inzien dat ook ik, ondanks mijn leeftijd en slechte mobiliteit, iets voor een ander kan betekenen. Tegenwoordig nodig ik daarom mensen uit voor de lunch of een kop koffie. Het zijn kleine gebaren die eenzaamheid verzachten.”